Paragwaj w cztery dni

dodano: 2016-11-20 17:14 | aktualizacja: 2017-04-19 17:54
autor: Tomasz Bobrowski | źródło: SAT Kurier 7-8/2015

W marcu 2015 roku zostałem zaskoczony nagłą propozycją wyjazdu do Polskiej Stacji Antarktycznej im. H. Arctowskiego. Na podjęcie decyzji miałem 24 godziny, aby w ciągu tygodnia wylecieć do Buenos Aires, a zaraz potem do Ushuaia. Stamtąd statkiem na Wyspę Króla Jerzego i 8 godzin na wykonanie serwisu antenowego. Potem czekał mnie 8-dniowy rejs powrotny statkiem do portu La Plata w Argentynie. Korzystając z okazji, postanowiłem przez następne 3 tygodnie zwiedzić wodospady Iguazu, Paragwaj oraz Pantanal, Kurytybę i Rio de Janeiro w Brazylii. Właśnie o Paragwaju, kraju niezbyt często odwiedzanym przez turystów, chciałbym tu napisać kilka słów.

Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.

Następnego dnia przyszedł czas, aby rozpocząć podróż statkiem rzecznym Aquidaban, na północ w górę rzeki Paragwaj, aż do Bahia Negra, na granicy z Boliwią i Brazylią. W porcie rzecznym zgłosiłem się do biura agenta. Udało mi się wcześniej, dzięki pomocy znajomej z Buenos Aires, zarezerwować jedną z 7 kabin na łodzi. To, co zobaczyłem na przystani, to egzotyka, podobna do tego co znamy z filmów „Indiana Jones”. Dziesiątki ludzi wnosi ręcznie na pokład różnorodne towary: wszelkie owoce, napoje, motocykle, sprzęt elektroniczny i AGD, materiały budowlane, dosłownie wszystko, co może być potrzebne do życia w odciętych od transportu lądowego miejscowościach. Moja kabina to przestrzeń 2 x 2,5 m, z piętrowym, drewnianym łóżkiem, materacem powleczonym prześcieradłem nie pierwszej świeżości. Małe okno – przeciekający dach. Na statku Aquidaban spędziłem 3 noce i 4 dni. Ci, którzy nie mieli szczęścia zarezerwować kabiny, spali w hamakach porozwieszanych na korytarzach, na ławkach albo na kartonach z towarem. Załadowana była każda przestrzeń, trudno było się przemieszczać pomiędzy pokładami. Toalety „francuskie”, ale obok dziur były też prysznice, w postaci kranu i rury przy suficie. Na rufie była kuchnia, gdzie miejscowy kucharz przyrządzał pyszne, paragwajskie posiłki, na obiad i kolacje, za jedyne 10 tys. guarani, czyli jakieś 8 zł za porcję.

Co klika godzin zawijaliśmy od małych osad, gdzie jedynym środkiem transportu jest łódź Aquidaban, kursująca regularnie raz w tygodniu, już tak od kilkudziesięciu lat. W zależności od populacji danej miejscowości, prace przy rozładunku trwały od pół godziny do kliku godzin. W każdym porcie wymieniali się ludzie i towary. Największe miasto, do którego zawinęliśmy, to Fuerte Olimpo. Znajduje się tam kopalnia i cementownia. Po drodze mijaliśmy wielkie nowoczesne barki, wypełnione ładunkiem cementu.

Krajobraz po obu stronach rzeki jest piękny, oprócz pojawiających się od czasu do czasu masztów telekomunikacyjnych, nie widać żadnych śladów działalności człowieka – tylko bezkresne łąki i bagna z palmami. To jest paragwajski Pantanal.

Co ciekawe, Internet w zasadzie był prawie przez cały czas. Wystarczyło mieć miejscową kartę GSM jednego z operatorów, np. Tigo. W osadach zasięg był zawsze, a ich mieszkańcy telewizję odbierają z satelity. Widać było sporo starych, nieużywanych dużych anten na pasmo C, ale obecnie do odbioru telewizji satelitarnej wystarczają anteny 70-80 cm, na pasmo Ku. W krajach Ameryki Łacińskiej, także i w Paragwaju największym operatorem telekomunikacyjnym jest Claro. Oferuje on telefonię GSM oraz platformę płatnej telewizji satelitarnej, wspólną dla Argentyny, Brazylii, Chile i Paragwaju. Pakiet podstawowy HD to 89 kanałów, tym 23 w HD za 99 tys. guarani, czyli 80 zł miesięcznie. Do tego można dodać np. 5 kanałów HBO w HD, za 49 tys. guarani. Pakiet jest nadawany z satelity Amazonas 3 na 61,0°W.