Norwegia nieznana - Svalbard

dodano: 2017-11-14 17:44 | aktualizacja: 2023-02-17 22:21
autor: Andrzej Pietrzak | źródło: podroze.satkurier.pl

Wszystkim tym, którzy kiedykolwiek marzyli o podróży do Norwegii, polecam naprawdę dobrze przygotować się pod każdym względem. Norwegia to nie tylko cudowne fiordy. To dzikie tereny, bez internetu i stacji paliw. Zapraszamy do Svalbardu - 800 km na północ od Norwegii i 1100 km od bieguna północnego.

Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.

Po odpoczynku ruszamy dalej na „kompas”.
Dojeżdżamy do zamarzniętego wodospadu. Myślę, że mało ludzi widziało wodę zatrzymaną w sekundzie czasu. Na fotkach tak, lecz tutaj woda zatrzymała się w swoim pędzie i można ją było dotknąć. Zamarzły nam kominiarki na ustach i policzkach, a może baklawy... Powiem szczerze, że miejsce magii przesiąknięte swoim spokojem i ogromem, dające oddech od cywilizacji. Gwoli wyjaśnienia, nie ma zasięgu w koło. Postoje były jeszcze kilka razy. W końcu po 7 czy 8 godzinach docieramy do statku zamarzniętego w morzu. Już słychać psy Husky, które na ogromnie długich łańcuchach śpią na śniegu w koło statku. To strażnicy. Pilnują, by jakiś ciekawski misiek nie wpadł na herbatę. Statek służy za bazę, nocleg jest w cenie 800 koron za osobę. Herbata - 45 koron, vafler med brunost (gofr z brązowym serem - jak zrobić... na filmie w linku) - 35 koron. Przeżycie bezcenne.

Wychodzimy na pokład, biel w koło i poczucie wolności.
Bierzemy siekierę, idziemy na lodowiec. Wycinam metr w głąb błękitnej jak laguna w Sydney góry lodu. Wycinam następnie dwa duże kawałki lodu, by podzielić je na części i wypić z whisky. Nieważne, ile widziałeś w życiu, nieważne, jakie miasta, jakie ulice i jakim leciałeś samolotem. To wszystko stworzyli ludzie. Lecz napić się wody, czystej, krystalicznej, nieskażonej, która nie widziała światła od tysięcy lat - to jest warte każdej ceny. Poczucie wyjątkowości miejsca i tego, że woda, którą pijesz, jest jedyną i wyjątkową na Ziemi. To nie H_²O, to dar życia. Podarunek przyrody. Taką chwilę pamięta się całe życie.

Wieczorem kostka lodu ze zdjęcia topniała 6 godzin.
Już się martwiliśmy z moją Królewną, że zabraknie nam whisky. Jedyne, co było słychać, to pykanie. To nie był proces rozmarzania czy topnienia. To był proces dekompresji. Ogromne masy wody stłoczone pod ogromną siłą, sprasowane wiekami, zapomniane przez czas, dzisiaj uwalniały swoją moc (whisky też).

Nocą, gdy jesteś tak daleko na północ, polecam każdemu wyjść przed okręt na końcu świata.
Wyszedłem, gdy słońce zginęło gdzieś za horyzontem, usiadłem po turecku i spojrzałem w niebo. Widok, którego nigdzie nie zobaczycie - polecam. Gwiazdy jak na dłoni, świat cudów i magii. Wtedy, gdy usiadłem, poczułem więź z Matką Ziemią. Ten energetyczny dar, tak blisko bieguna północnego, gdzie dociera 50 osób rocznie z 7-miliardowej populacji. Psy lekko się zestresowały, widząc takiego wariata. Noc, cisza, spokój i to coś, czego nie ma żadne inne miejsce na Ziemi. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że doświadczę tego uczucia, stojąc na golasa w australijskim buszu po przejechaniu Pustyni Jacoba, gdzie niebo spadło mi na głowę. Ale do tego też dojdziemy z czasem.

Prawie na biegunie północnym węgiel wydobywa się metodą odkrywkową.
Ziemia go po prostu wypycha na zewnątrz. Dróg asfaltowych jest nieco powyżej 50 km. Miasteczka są trzy, oddalone od siebie 70-80 km, ale są w stałym kontakcie radiowym. Bazy naukowe są lekko odseparowane. Zawsze gościnne i naprawdę można być miło zaskoczonym.