„Korona królów” od 1.01 w TVP1

dodano: 2017-12-12 17:06
autor: Łukasz Knapik | źródło: TVP

W poniedziałek, 1 stycznia 2018 roku na antenie TVP1 zadebiutuje polski serial historyczny zatytułowany „Korona królów”. Będzie to kostiumowa opowieść o panowaniu polskiego króla Kazimierza Wielkiego. Serial w reżyserii Wojciecha Pacyny, pod opieką literacką Ilony Łepkowskiej, będzie emitowany w TVP1 od poniedziałku do czwartku o godz. 18.30.

Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.

„Korona królów” to serial Telewizji Polskiej poświęcony średniowiecznej historii Polski. Akcja nowej telenoweli historycznej produkowanej przez TVP rozpoczyna się w 1333 roku. Król Władysław Łokietek zmęczony walką o zjednoczenie podzielonej na dzielnice Polski, umiera. Na tronie zasiada jego jedyny żyjący syn - Kazimierz, w którego rolę wciela się Mateusz Król. W tle miłość, intrygi, trudne relacje z żoną Aldoną (w tej roli Marta Bryła) i matką (Halina Łabonarska), zdrady i walka o wpływy.

Zdjęcia do serialu trwają od lipca tego roku. - Oprócz fascynującej historii na uwagę zasługują także kostiumy, wnętrza oraz plenery, w których rozgrywa się akcja - czytamy w opisie (więcej tutaj).

Obsada:

Kazimierz Wielki (w tej roli Mateusz Król)

W chwili objęcia rządów przez Kazimierza w 1333 roku pozycja międzynarodowa Polski była bardzo niekorzystna. Na północy dobiegał końca rozejm z Krzyżakami, wrogie relacje pozostawały z Brandenburgią i Królestwem Czech. W walce zbrojnej Kazimierz był bez szans - pozostawały układy. Dzięki dyplomatycznym zdolnościom młodemu królowi udało się uregulować stosunki z sąsiadami i odsunąć groźbę wojny. W 1335 roku uzyskał także zrzeczenie króla czeskiego z przysługujących mu praw do polskiej korony. Cena kompromisu była wysoka, kosztowała znaczną na owe czasy sumę 20 tys. kóp groszy praskich. Długie panowanie Kazimierza przyniosło wzmocnienie pozycji Polski. Było pasmem nie tylko sukcesów, ale i porażek. Mimo wielu wysiłków nie udało mu się odzyskać Pomorza Gdańskiego, które na mocy zawartego w 1343 roku w Kaliszu pokoju pozostało w rękach zakonu. Pogodzić musiał się również z objęciem zwierzchności nad Śląskiem przez króla czeskiego. Niepowodzenia te Kazimierz rekompensował sobie prowadząc ekspansję na wschodzie i przyłączając do Polski Ruś Halicką. Chwaląc króla za jego działalność polscy kronikarze podkreślali, że był bardziej sławny w pokoju niż czynach i sztuce wojennej. Doceniając zalety Kazimierza, dostrzegając też jednak jego przywary, od XVI wieku zaczęli nazywać go Wielkim. Swego dzieła nie zdołał niestety przekazać własnemu dziedzicowi - cztery żony nie dały królowi męskiego potomka. Będąc ostatnim Piastem na tronie polskim, umierając w 1370 roku przekazał swoje państwo spokrewnionej ze sobą dynastii andegaweńskiej.

Mateusz Król urodził się w 1988 w Łodzi, gdzie ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera (PWSFTviT). Jest zdobywcą Grand Prix 30. Festiwalu Szkół Teatralnych za role w spektaklach dyplomowych „Trzy siostry”, „Roberto Zucco” oraz „Z Różewicza dyplom”. Od 2012 roku aktor Teatru Współczesnego w Warszawie. Występował również gościnnie w Teatrze IMKA, Teatrze Studio, Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, Teatrze Nowym w Łodzi oraz Teatrze Dramatycznym w Białymstoku. Zagrał w polsko-szwedzkiej produkcji pod tytułem „Strawberry Days” w reż. Wiktora Ericssona. Film czeka na dystrybucję w Polsce, był prezentowany na tegorocznym Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Karlovych Varach (w sekcji Variety Critics Choice). Na małym ekranie aktor pojawił się między innymi w serialach: „Ojciec Mateusz”, „Na dobre i na złe”.

Anna (Marta Bryła)

Aldona (przyjęła wiarę chrześcijańską i przybrała imię Anna) była córką wielkiego księcia litewskiego Giedymina i pierwszą z czterech żon Kazimierza Wielkiego. Jej małżeństwo z polskim królewiczem zawarte w krakowskiej katedrze w 1325 roku było typowym mariażem dynastycznym, aby przypieczętować i umocnić zawarte jednocześnie układy polityczne Władysława Łokietka z Giedyminem przeciwko Zakonowi Krzyżackiemu. Przymierze z pogańską Litwą nie przysporzyło popularności Polsce w chrześcijańskiej Europie. Anna została koronowana wraz z Kazimierzem w 1333 roku. Przykrym dla niej zdarzeniem musiało być wówczas zachowanie Jadwigi, wdowy po Władysławie Łokietku, która sprzeciwiła się koronacji synowej, twierdząc, że nie wypada koronować innej królowej, dopóki ona jeszcze żyje. Z trwającego czternaście lat małżeństwa z Kazimierzem urodziły się dwie córki - Elżbieta oraz Kunegunda. Na podstawie kronikarskich relacji Annę wyobrażać można sobie jako kobietę wesołą i pełną życia - lubiącą taniec oraz muzykę. W jej orszaku zawsze przebywali śpiewacy z licznymi instrumentami, co powodować miało podobno zgorszenie wśród wielu jej poddanych. Dodać należy, że imię Aldona nadali jej nowożytni badacze, ale tak zrosło się z jej postacią, że postanowiliśmy go użyć w serialu.

Marta Bryła urodziła się w 1993 roku. W szkole podstawowej uczęszczała na zajęcia teatralne przy Teatrze Ochoty w Warszawie. Kontynuowała swoją edukację artystyczną w Ognisku Teatralnym Haliny i Jana Machulskich, oraz rok w ich policealnej szkole. Uczyła się w Liceum Artystycznym w Warszawie o profilu teatralnym. Obecnie jest studentką III roku Wydziału Aktorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im Ludwika Solskiego we Wrocławiu. Prace przed kamerą zaczynała od epizodów w serialach min. „Barwy szczęścia” czy „M jak miłość”. W lutym 2017 roku wygrała rolę Oliwii Popławskiej w serialu „Na dobre i na złe”. Zagrała również w filmie „Podatek od miłości” w reżyserii Bartka Ignaciuka, którego premiera przewidziana jest na 2018 rok.

Królowa Jadwiga (Halina Łabonarska)

Małżeństwo księżniczki kaliskiej Jadwigi z Władysławem Łokietkiem zawarte zostało najprawdopodobniej w 1293 roku w celu umocnienia sojuszu z Przemysłem II Wielkopolskim, stryjecznym bratem Jadwigi. Od tej pory przez czterdzieści lat dzieliła z Łokietkiem usłany wieloma przeszkodami los. Po ucieczce męża z kraju sama przez kilka lat wychowywać musiała dzieci, przebywając w kujawskim Radziejowie. Ciężkie chwile wynagrodzone zostały jej w 1320 roku, gdy wraz z Łokietkiem koronowana została na królową Polski. Do końca życia wiernie wspierała męża w sprawowaniu władzy. Jadwiga była z pewnością dumną kobietą o silnym charakterze, o którym przekonała się Aldona/Anna. Po śmierci Władysława nie zgodziła się na koronację synowej, twierdząc, że za jej życia tylko ona tytułować może się królową Polski. Ostatecznie uproszona przez ukochanego syna, zgodziła się na koronację jego żony. Sama zaś usunęła się do klasztoru klarysek w Starym Sączu, gdzie w służbie bożej dopełniła życia.

Halina Łabonarska to absolwentka Wydziału Aktorskiego PWSFTviT w Łodzi. Na dużym ekranie zadebiutowała w 1978 roku w filmie Agnieszki Holland ,,Aktorzy prowincjonalni”. Za swoją rolę otrzymała nagrodę aktorską na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych oraz nagrodę publiczności na Koszalińskim Festiwalu Debiutów Filmowych „Młodzi i Film”. Zagrała również w licznych filmach, m.in. w „Europa, Europa" (reżyseria Agnieszka Holland), „Podróży do Arabii” i „Smoleńsku” (reżyseria Antoni Krauze), „Kobiecie i kobiecie” (reżyseria Ryszard Bugajski), „Pensji pani Latter” (reżyseria Stanisław Różewicz), „Vinci” (reżyseria Janusz Machulski), czy „Joannie” (reżyseria Feliks Falk). Na małym ekranie zadebiutowała w 1970 roku grając w spektaklu Teatru Telewizji ,„Gody życia”. W kolejnych latach wystąpiła w ponad 40 przedstawieniach Teatru Telewizji, za które otrzymała liczne wyróżnienia, m.in. na sopockim Festiwalu „Dwa Teatry” główną nagrodę żeńską za rolę Heleny w ,,Kluczu’’ (reżyseria Wojciech Smarzowski) w 2005 roku, a także nagrodę Grand Prix za rolę Żony w ,,Norymberdze” (reż. Waldemar Krzystek) w 2007 roku. W tym roku widzowie Jedynki podziwiali aktorkę w spektaklu „Listy z Rosji” (reżyseria Wawrzyniec Kostrzewski). Od 2005 roku występuje w stołecznym Teatrze Ateneum. W 2015 roku została laureatką Nagrody im. Ireny Solskiej przyznawanej przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Krytyki Teatralnej. W 2017 roku została nagrodzona Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze - Gloria Artis” za wybitne role teatralne.

Władysław Łokietek (Wiesław Wójcik)

Książę kujawski mikrego wzrostu z pewnością nie należał do faworytów w rywalizacji o tron krakowski, jaka rozegrała się po śmierci Leszka Czarnego w 1288 roku. Cierpliwość, niezwykły upór oraz sprzyjające szczęście pozwoliły jednak ojcu Kazimierza Wielkiego osiągnąć sukces. Zdobycie po wielu latach w 1306 roku Krakowa i władzy w państwie umożliwiły mu także losy jego znacznie silniejszych rywali - księcia wrocławskiego Henryka IV Probusa, Przemysła II Wielkopolskiego oraz władców Czech, Wacława II i jego syna Wacława III, którzy niemal wszyscy zakończyli swój żywot w tragicznych okolicznościach - porywani, truci i mordowani. Zwieńczeniem długiej walki Władysława była jego koronacja w Krakowie w roku 1320. Po wielu latach rozbicia dzielnicowego udało mu się zjednoczyć znaczną część ziem polskich. Poza władzą Łokietka pozostał jednak Śląsk oraz Mazowsze, a w czasach jego panowania Polska utraciła na rzecz Zakonu Krzyżackiego Pomorze Gdańskie i Kujawy. Swoją politykę Władysław oparł na sojuszu z Węgrami oraz Litwą, jego państwo otoczone było jednak także przez wielu wrogów - Krzyżaków, brandenburskich Wittelsbachów oraz rządzących w Czechach Luksemburgów. Umierając w 1333 roku Władysław pozostawił Kazimierzowi Wielkiemu państwo zagrożone z wielu stron - skonfliktowane z sąsiadami, gotowymi zaatakować w każdej chwili, a także z nierozwiązaną sprawą polskiej korony, do której pretensje rościł król czeski, Łokietka nazywający tylko „królem Krakowa”. Z tymi problemami Kazimierz zmierzyć musiał się już na początku swojego panowania.

Wiesław Wójcik to absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralną w Krakowie. Występował w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu w latach 1969-1970, Teatrze Rozmaitości w Krakowie w latach 1970-1971 oraz w Starym Teatrze w Krakowie w latach 1977-1989. Znany z roli towarzysza Jodły w filmie „Człowiek z marmuru” w reżyserii Andrzej Wajda. Występował również w takich produkcjach jak „Ciuciubabka” (reżyseria Radosław Piwowarski), „Katyń” (reżyseria Andrzej Wajda), „Śmierć jak kromka chleba” (reżyseria Kazimierza Kutz). Aktor występował m.in. w serialach „Czas honoru” oraz „Złotopolscy”.

Elżbieta Łokietkówna (Katarzyna Czapla)

Była czwartym dzieckiem Jadwigi i Władysława Łokietka, w wieku 15 lat została wydana za mąż za króla Węgier - Karola Roberta, któremu urodziła aż pięciu synów, w tym przyszłego króla Polski - Ludwika Andegaweńskiego. W dziesięć lat po ślubie, w wyniku przypuszczalnego romansu Kazimierza Wielkiego z dworką Elżbiety, Klarą Zach, ojciec służki dopuścił się napadu na parę królewską, w którym Elżbieta straciła cztery palce. Od tej pory zwano ją „królową Kikutą”. Była ambitną i inteligentną kobietą, a jej dwór na Węgrzech równał się królewskiemu. Największą rolę polityczną zaczęła odgrywać po śmierci męża w 1342 roku, umiejętnie rozgrywała mariaże swoich synów i doprowadziła do uznania przez Kazimierza jednego ze swoich synów, Ludwika, jako ewentualnego następcy na tronie polskim. Po śmierci brata przez pewien czas sprawowała rządy regencyjne w Polsce używając tytułu królowej polskiej. Zmarła w 1380 roku. Pochowano ją w klasztorze klarysek w Starej Budzie. Jej długi wiek i młody wygląd przypisywano wynalezionemu przez nią eliksirowi młodości, który w rzeczywistości był najpewniej lekiem na reumatyzm.

Kunegunda Łokietkówna (Anna Grycewicz)

Była najstarszym dzieckiem Władysława Łokietka i Jadwigi. Jej ojciec, szukając sprzymierzeńca, który mógłby na Śląsku stanowić przeciwwagę w stosunku do wrogich mu Piastów głogowskich, zawarł sojusz z księciem świdnickim Bernardem i około 1310 roku dał mu Kunegundę za żonę. Z małżeństwa urodziło się liczne potomstwo: dwóch synów, Bolko i Henryk oraz trzy córki - Konstancja, Elżbieta i Beata. Po śmierci Bernarda w 1326 roku Kunegunda wyszła ponownie za mąż za księcia saskiego Rudolfa I. Zmarła najprawdopodobniej w 1333 roku i pochowana została kościele franciszkańskim w Wittenberdze.

Bolko II Mały (Andrzej Popiel)

Był synem księcia świdnickiego Bernarda i Kunegundy Łokietkówny. Po śmierci ojca w 1326 roku objął rządy w bardzo trudnym dla siebie momencie, kiedy na Śląsku trwała ekspansja czeska. Bolko przez wiele lat opierał się Luksemburgom zarówno zbrojnie, jak i prowadząc aktywną politykę dyplomatyczną. Dobre stosunki łączyły go z Kazimierzem Wielkim, cesarskim dworem Wittelsbachów, a także rządzącymi na Węgrzech Andegawenami i rodziną Habsburgów, z której pochodziła żona Bolka - Agnieszka. Chroniony przez liczne sojusze Bolko stał się ostatnim niezależnym oraz najpotężniejszym księciem na Śląsku, który nigdy nie dał narzucić sobie obcej zwierzchności. Oprócz zdolności dyplomatycznych znany był także z twardych rządów, potrafił siłą zmusić do posłuszeństwa swoich poddanych. Umierając w 1368 roku Bolko nie miał jednak komu przekazać swojego księstwa, gdyż z wieloletniego małżeństwa z Agnieszką nie doczekał się potomka. Pogodzony ostatecznie z królem czeskim Karolem IV wydał za niego swoją bratanicę Annę, z której ręką Luksemburgowie nabyli prawa do księstwa świdnicko-jaworskiego.

Cudka (Paulina Lasota)

Piękna córka kasztelana sieciechowskiego i sądeckiego Pełki z Rzochowa. Będąc dwórką królowej Anny poznaje i poślubia rycerza Kazimierza Wielkiego Niemierzę z Gołczy, z którym ma dwie córki - Elżbietę, żonę Wojciecha z Bożegodaru i Pachnę, żonę Paszka Trestki. Tyle fakty, ale legenda przypisuje jej romans z Kazimierzem Wielkim, znanym wszak ze słabości do kobiet, i urodzenie mu dwóch synów, Pełki i Niemierzy. Kto wie, czy tak było naprawdę...

Jan Grot (Grotowic) herbu Rawicz (Robert Gonera)

Jan Grot, biskup krakowski, osobisty doradca Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego. Ambitny i zdolny, mający własne zdanie, co powodowało, że co chwila popadał w konflikt z Władysławem Łokietkiem, a później Kazimierzem Wielkim. Nie wahał się obłożyć klątwą władcy, jeśli ów wedle jego zdania wchodził w jego, biskupa, kompetencje. Zdecydowany przeciwnik Zakonu Krzyżackiego, a jednocześnie zwolennik nepotyzmu, czyli obsadzania urzędów kościelnych krewnymi. Barwny i kontrowersyjny, czy trzeba dodawać coś więcej?

Jarosław Bogoria ze Skotnik (Andrzej Deskur)

Syn wojewody krakowskiego Piotra, po studiach w Bolonii rozpoczął karierę kościelną obejmując kolejno m.in. kanonię krakowską, kujawską i gnieźnieńską. Był pełnomocnikiem Kazimierza Wielkiego w sporze z Zakonem Krzyżackim w 1339 roku. W lipcu 1342 roku objął najwyższą godność kościelną w ówczesnej Polsce, arcybiskupstwo w Gnieźnie. Jako wybitny prawnik był jednym z twórców pokoju kaliskiego z Krzyżakami w 1343 roku. Koronował Ludwika Andegaweńskiego, siostrzeńca Kazimierza Wielkiego na króla Polski. Pod koniec życia schorowany i prawie ślepy złożył w 1374 roku godność arcybiskupa. Zmarł dwa lata później. Był jednym z ważniejszych doradców Kazimierza Wielkiego, przez lata służył mu radą i pomocą w sporze z Krzyżakami oraz rozprawach z Luksemburgami. Świetny administrator, doprowadził do rozkwitu dóbr kościelnych. Odbudował katedrę w Gnieźnie i lokował wiele wsi na prawie niemieckim, fundował liczne kościoły. W telenoweli jest dobrym duchem i doradcą Kazimierza, którego wielokrotnie wspiera w sporach z biskupem krakowskim Grotem.

Jasiek z Tarnowa i Melsztyna herbu Leliwa (Marcin Rogacewicz)

Jasiek syn Spytka, kasztelana krakowskiego. Jeden z najbardziej zaufanych ludzi Kazimierza Wielkiego. W 1339 roku został łowczym krakowskim a następnie kasztelanem wojnickim, wojewodą sandomierskim, by w końcu, u schyłku panowania Kazimierza, otrzymać awans na najwyższy urząd - kasztelanie krakowską. W telenoweli dodano mu kasztelanię małogojską oraz przypisano mu burzliwy romans z Baśką Dunin, fikcyjną rozbójniczką na szlakach sandomierskich. Źródła tego czasu wprawdzie niczego takiego nie odnotowały, ale jeśli czegoś nie napisano, to kto wie, czy się nie zdarzyło.

Kanclerz Zbigniew ze Szczyrzyca herbu Drużyna (Tomasz Sapryk)

Od czasów przejęcia rządów w Krakowie przez Władysława Łokietka rozpoczął się proces kształtowania lub przekształcania dawnych urzędów książęcych w królewskie. Wykształciła się także kancelaria królewska, na której czele w 1328 roku stanął Zbigniew. Był jednym z najbardziej zaufanych ludzi Władysława Łokietka i jego żony Jadwigi. Jako jeden z nielicznych odwiedzał ją w klasztorze sądeckim. Po śmierci Łokietka stał się doradcą Kazimierza Wielkiego.

Grzegorz Nekanda z Sieciechowic herbu Topór (Jacek Kopczyński)

Od 1331 roku chorąży krakowski. To on miał podczas bitwy pod Płowcami, na polecenie Władysława Łokietka, zaopiekować się Kazimierzem i wywieźć go w bezpieczne miejsce. Od tej pory sprawował nieformalną opiekę nad młodym władcą powierzoną mu przez jego ojca. Jest przyjacielem i towarzyszem Kazimierza. W telenoweli powierzono mu urząd marszałka dworu Kazimierza. Wprawdzie dwór królewski w Polsce się dopiero kształtował i trudno powiedzieć, czy urzędnik nim zarządzający miał tytuł marszałka, ale Kazimierz czerpał z tradycji dworów andegaweńskich, więc Grzegorz Nekanda mógł nim zostać.

Niemierza z Gołczy herbu Mądrostki (Piotr Gawron Jedlikowski)

Niemierza, jeden z zaufanych rycerzy Kazimierza. Na Wawelu poznał i poślubił córkę kasztelana sieciechowskiego Pełki z Rzochowa, z którą miał dwie córki, Elżbietę i Pachnę. Za swoje zasługi w 1350 roku otrzymał podkomorstwo sandomierskie. Tak naprawdę Niemierza poślubił Cudkę w 1339 roku, ale na potrzeby telenoweli przyspieszono ich małżeństwo. Tym bardziej, że legenda przydaje Cudce romans z Kazimierzem Wielkim, czy jednak to na pewno tylko legenda

Pełka z Rochowa (Krzysztof Wrona)

Kasztelan sieciechowski i sądecki, zaufany człowiek Władysława Łokietka i Kazimierza Wielkiego. Syn Michała, urzędnika Władysława Łokietka, mąż Małgorzaty i ojciec Cudki, dwórki Anny, pierwszej żony Kazimierza Wielkiego. Pomimo tego, że jego małżeństwo z Małgorzatą trwało długo, na potrzeby telenoweli został wdowcem z małą córką i najbardziej poturbowanym bohaterem. Otrzymał również kasztelanię kaliską, bo w tych latach był na niej wakat i klucz wsi, aby nie czuł się pokrzywdzony za wszystkie rany, które odniósł w służbie Kazimierza.

Przemysł Sieradzki (Ireneusz Pastuszak)

Syn księcia inowrocławskiego Siemowita, brata Władysława Łokietka. W 1306 roku otrzymał od niego w zarząd Świecie, jednak szybko je utracił na rzecz Krzyżaków. Od 1324 roku rządził księstwem inowrocławskim, które na prośbę Władysława Łokietka wymienił w 1327 roku na sieradzkie. Nowa dzielnica ucierpiała bardzo w wyniku wojen z Zakonem Krzyżackim w 1331 roku. Przemysł zmarł na przełomie 1338/1339 roku, najprawdopodobniej nigdy się nie ożenił i nie miał potomstwa, bowiem po jego śmierci księstwo sieradzkie przeszło w ręce Kazimierza Wielkiego. W telenoweli przebywa czasem na dworze stryja, liczy bowiem na coś więcej niż tylko księstwo sieradzkie z rąk króla.

Postacie fikcyjne:

Egle (Karina Seweryn)

Tajemnicza litewska zielarka-szamanka o niezwykłej intuicji i dwórka księżniczki Aldony/Anny, którą opiekuje się od dzieciństwa. Wraz ze swoją panią przyjeżdża do Polski, jednak w przeciwieństwie do niej nie wyrzeka się pogańskiej wiary. Czci Perkunasa, najważniejszego w panteonie bogów litewskich, który stoi na straży praw rządzących światem. Jest zabobonna: wróży z kłosów, z ziaren i z kości. Dobrze zna się na ludzkich charakterach i potrafi przewidzieć rzeczy, które mogą nastąpić. Aldonę-Annę darzy matczyną miłością i jest jej najbliższą powiernicą. Zna największe sekrety swojej pani i wie o jej młodzieńczej miłości do Arunasa. Na dworze są osoby, którym nie odpowiada zażyłość Egle z młodą królową. Niektórzy uważają Egle za czarownicę. Jak potoczą się losy litewskiej zielarki?

Gabija (Agata Bykowska)

Jest młodą kucharką litewskską. Na zamek królewski w Krakowie przybywa w orszaku księżniczki Aldony-Anny i trafia do dworskiej kuchni. Ta bezpośrednia i uczciwa kobieta nie jest tam mile widziana, chociaż doskonale wywiązuje się ze swoich obowiązków. Gabija wprowadza na królewski stół litewskie potrawy, co powoduje ostry sprzeciw Kuchmistrza. Czy Gabija ze swoją prostodusznością poradzi sobie na Wawelu? Czy zyska szacunek Kuchmistrza?

Dwórka Helena (Dagmara Bąk)

Młoda, 27-letnia kobieta pochodzi z Wielkopolski, z Poznania. Początkowo dwórka Jadwigi, a w chwili przejęcia korony, dwórka Aldony/Anny. Ma liczną rodzinę, za którą bardzo tęskni, jednak służba za dworze to dla niej zaszczyt. Odpowiedzialnie i z oddaniem opiekuje się księżniczkami: Elżbietką i Kundzią. Kocha się bez wzajemności w rycerzu Jaśku z Melsztyna. Stara się go zdobyć i za wszelką cenę zwrócić na sobie jego uwagę. Jak potoczą się losy tej nieszczęśliwej miłości?

Garncarz (Bartłomiej Nowosielski)

Rzemieślnik, mistrz garncarski wykształcony w Dukli. Podejmuje działania zmierzające do założenia cechu garncarzy w Krakowie. Chciałby dzięki temu zyskać w mieście prestiż i poważanie. Pracowity rzemieślnik, kocha się nieszczęśliwie w przekupce Rozalii. Niestety, kobieta ma za męża, pijaka i obiboka, sprytnego kombinatora trwoniącego bezmyślnie cały ich wspólny majątek. Garncarz jednak łatwo się nie zraża, a trudności stanowią dla niego silną motywację do działania. Wbrew wszelkim przeszkodom postanawia zdobyć miłość Rozalii. Czy uda mu się spełnić to marzenie? Czy zajmie miejsce męża przy boku Rozalii? Czy zrealizuje swoje ambicje i zostanie mistrzem cechu garncarzy?

Główni twórcy:

Ilona Łepkowska - opieka literacka

Scenarzystka i producentka filmowa i telewizyjna. Ukończyła Wydział Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego i Studium Scenariuszowe przy łódzkiej Szkole Filmowej. Debiutowała w roku 1983 scenariuszem do filmu telewizyjnego „Wakacje z Madonną”. Autorka lub współautorka takich filmów jak „Przez dotyk”, „Kocham kino”, „Och, Karol”, „Kogel-Mogel”, „Galimatias, czyli kogel-mogel 2”, „Komedia małżeńska”, „Nigdy w życiu”, „Nie kłam, kochanie”, „Och Karol 2”. Współtwórczyni seriali telewizyjnych „Na dobre i na złe”, „M, jak miłość”. W roku 2016 zadebiutowała jako pisarka powieścią „Pani mnie z kimś pomyliła”. Ostatnio ukazała się książka „Nad rodzinnym albumem”, w której rozmawia z Teresą Lipowską. Od kilku lat stała felietonistka „Tele Tygodnia”.

Bożena Czwojdrak - konsultant historyczny

Mediewistka, pracownik Instytutu Historii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, zajmuje się badaniami nad genealogią szlachecka i możnowładczą oraz dworami władczyń i władców polskich w późnym średniowieczu. Autorka m.in. monografii królowej Zofii Holszańskiej, czwartej żony Władysława Jagiełły. Pod jej redakcją wyszedł pierwszy pełny poczet władczyń polskich. Współredaktorka czasopisma Średniowiecze Polskie i Powszechne. Autorka trzech książek i kilkudziesięciu artykułów naukowych.

Wojciech Pacyna - reżyser

Reżyserię filmową ukończył w 1981 roku. W swojej karierze, jako asystent i II reżyser, współpracował m. in. ze Stanisławem Różewiczem, Filipem Bajonem i Władysławem Pasikowskim. Reżyser teatrów TV, programów telewizyjnych, seriali i filmów. Współreżyserował seriale „Klan“, „Więzy krwi“ i „Linia życia“. Był głównym reżyserem serialu „Samo życie” oraz dwóch sezonów serialu „Zostać mMiss“. W swoim dorobku ma również kilkadziesiąt spektakli historycznych „Sensacje XX wieku“ i fabularny film długometrażowy „Nigdy nie mów nigdy“.

Jacek Sołtysiak - reżyser

Reżyser, scenarzysta, aktor teatralny i telewizyjny. Autor seriali, filmów dokumentalnych i programów dla młodych widzów. Jest absolwentem Akademii Teatralnej w Warszawie, którą ukończył w 1994 roku. Z telewizją związał się w latach 90. ubiegłego wieku, jako jeden z reżyserów serialu „Klan” (1997-2008). Asystował Grzegorzowi Jarzynie podczas realizacji telewizyjnej Historii Gombrowicza z udziałem Magdaleny Cieleckiej i Jana Frycza, Wojciechowi Pacynie podczas realizacji telewizyjnej adaptacji sztuki „Wieczór z lalką” i przy programie Bogusława Wołoszańskiego „Sensacje XX wieku” oraz Zbigniewowi Zapasiewiczowi - reżyserowi i odtwórcy głównej roli w spektaklu „Kwartet” (2002). Jest twórcą i reżyserem znanych programów dla dzieci z cyklu „Jedyneczka”, „Domisie” i „Margolcia i Miś”. Ten drugi został laureatem Chicago International TV Award w kategorii „Najlepszego programu dla dzieci w 2005 roku”.

Marcin Przybyłowicz - kompozytor

Marcin Przybyłowicz to, jak czytamy w komunikacie, jeden z najzdolniejszych kompozytorów młodego pokolenia. Największy rozgłos przyniosła mu praca przy grach z serii „Wiedźmin”, które łącznie sprzedały się w blisko 20 milionach egzemplarzy na całym świecie. Laureat ponad 40 nagród i wyróżnień, w tym za „Najlepszą muzykę 2015 roku” („MocArt RMF Classic”), Best Videogame score (Hollywood Music in Media Awards), Game Audio Achievement (BAFTA Games Awards), Outstanding Achievement in Music Composition (DICE Awards), Best Score/Soundtrack (The Game Awards), Best Audio 2014 (konferencja Digital Dragons), Excellence in Audio (Independent Games Festival 2015), Best Sound Design (IGN Best of 2014), Best Audio for an Indie Game (13th Annual GANG Awards). W 2016 roku zdobył tytuł „Najczęściej słuchanego polskiego artysty za granicą” według portalu Spotify, z którego na całym świecie korzysta ponad 100 milionów użytkowników, a utwory jego autorstwa przekroczyły liczbę 20 milionów przesłuchań w serwisie YouTube. Na koncie ma również kompozycje do produkcji telewizyjnych, krótkometrażowych oraz filmów dokumentalnych.

Andrzej Haliński - scenograf

Wybitny scenograf ponad 60. filmów fabularnych, seriali telewizyjnych oraz spektakli Teatru Telewizji, pracujący w Polsce, USA, Kanadzie i wielu innych krajach Europy i świata. Z wykształcenia architekt. Od 2015 roku doktor sztuk pięknych na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1972 roku poświęcił się całkowicie projektowaniu dekoracji filmowych. Pracował z największymi polskimi reżyserami takimi jak: Wojciech J. Has, Andrzej Wajda, Jerzy Hoffman, Janusz Majewski czy Janusz Morgenstern. Projektuje i realizuje scenografię w większości do filmów historycznych; od epoki imperium rzymskiego, poprzez renesans, barok, klasycyzm, eklektyzm, secesję, modernizm aż po czasy współczesne. W 1985 roku wyemigrował do USA, a w 1990 roku ostatecznie osiedlił się w Kanadzie. Pracuje i tworzy we wszystkich krajach świata. Otrzymał wiele nagród na festiwalach w Polsce i za granicą. W 2012 roku otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” nadany przez ministra kultury, a w 2015 roku Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski nadany przez prezydenta RP „za wybitne zasługi dla kultury narodowej”.

Teresa Gruber - dekorator wnętrz

Dekorator wnętrz, scenograf. W 1971 roku otrzymała dyplom wydziału Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego. Tworzyła wnętrza w ponad 30. filmach fabularnych, wśród których warto wymienić takie dzieła jak: „Dziewczęta z Nowolipek” i „Kamienie na szaniec”, „Jak Narkotyk”, „Czas honoru”, „1920 wojna i miłość”, „Londyńczycy”, „Daleko od szosy” i „Alternatywy 4”. Jest również autorką scenografii seriali „Girl Guide” oraz „Matki, żony i kochanki”.

Elżbieta Radke - kostiumograf

Autorka kostiumów do wielu filmów fabularnych, seriali telewizyjnych oraz teatrów i Teatru Telewizji. Tworzyła kreacje do takich filmów jak: „Magnat”, „Łuk Erosa”, za który została nagrodzona Lwami na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych, „Białe Małżeństwo”, „Psy”, „Tam i z Powrotem” (nagroda na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych), „Mała Matura”, „Kamienie na szaniec”, „Excentrycy czyli po słonecznej stronie ulicy”, „Tylko mnie kochaj”, „Nie kłam, kochanie”, czy „Nigdy w życiu”. Pracowała również przy produkcji seriali TV: „Biała wizytówka”, „Ekstradycja”, „Sfora”, „1920 wojna i miłość”, „Marie Curie - une femme honorable”. Współautorka kostiumów do serialu „Królowa Bona”, „Ranczo” oraz wielu innych.

Wojciech Tomasz Biernawski - militaria, rycerstwo, konni

Absolwent Wydziału Etnografii Uniwersytetu Warszawskiego. Organizator i współzałożyciel Studenckiego Klubu Jeździeckiego w Warszawie, instruktor jazdy konnej. Pierwszy kontakt z filmem miał jeszcze w czasie realizacji „Pana Wołodyjowskiego", jako jeździec brał udział w scenach konnych. Po studiach pracował w Państwowym Muzeum Etnograficznym. Gromadził materiały do prac naukowych na temat Indian północnoamerykańskich w USA. Pracował tam jako trener i zawodowy jeździec. Po powrocie do Polski pracował przy filmie „Hubal”, gdzie zajmował się przygotowaniem koni i jeźdźców do zdjęć. Ma na swoim koncie kilkadziesiąt filmów, przy których pracował jako jeździec i instruktor. Jednocześnie od chwili współpracy przy militariach w filmie „Gniazdo" w reżyserii Jana Rybkowskiego, związał się zawodowo z Zespołami Filmowymi uzyskując z czasem pierwszą kategorię dekoratora wnętrz i drugiego scenografa. Specjalizuje się w militariach, kostiumach wojskowych i tematyce „etnograficznej". Odznaczony Złotą Odznaką Polskiego Związku Jeździeckiego.

Krzysztof Pakulski - operator obrazu

Operator obrazu filmowego i TV. Ukończył studia w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1974-1978). Jest członkiem PSC i Polskiej Akademii Filmowej. Autor zdjęć do około 200 filmów dokumentalnych, szesnastu filmów fabularnych, kilkudziesięciu spektakli teatru TV, kilkudziesięciu seriali TV. Laureat wielu nagród w kraju i za granicą. Współpracował m.in. z K. Kieślowskim przy „Dekalogu”.

Jacek Fabrowicz - operator obrazu

Ukończył PWSTiTV w Łodzi. Już w czasie studiów pracował jako operator kamery przy produkcjach dokumentalnych i fabularnych. Zrealizował ponad 70. teatrów TV jak operator kamery, 14. seriali fabularnych jako autor zdjęć formatujący dla TVP, TVN i Polsatu. Współpracował z Agnieszką Holland przy produkcji „Prawdziwej historii Janosika”, „Ekipie” oraz „Pokocie” jako operator obrazu i kamery. Współpracował jako operator kamery przy sześciu innych filmach fabularnych. Jest autorem zdjęć do bajkowego, 13-odcinkowego serialu dla dzieci TVP „W krainie baśni".

Justyna Zaranek - charakteryzator

Charakteryzator, mistrz wizażu, fryzjer. Ukończyła Studium Plastyczne Technik Teatralno-Filmowych w Warszawie. Od 14 lat doskonali swój warsztat w zakresie charakteryzacji oraz efektów specjalnych. Spełnienia się zawodowo na planach seriali, deskach teatru, jak i filmów fabularnych m.in. „Blondynka”, „Pitbull. Nowe Porządki”, „Pitbul Niebezpieczne kobiety”, „Wszystko przed nami”, „Rezydencja”, „Huśtawka”, „Droga do raju” i „Belladonna”.

Produkcja Agencja Kreacji Filmu I Serialu Telewizji Polskiej S.A. Dyrektor - Maciej Muzyczuk; producent - Krystyna Łączyńska.