dodano: 2013-03-01 14:45 | aktualizacja:
2013-03-01 16:39
autor: Łukasz Knapik |
źródło: Wojskowa Akademia Techniczna
Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.
Wspólne przedsięwzięcie
Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk (
CBK PAN) i
Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego (
WAT) - utworzenie
Krajowego Centrum Inżynierii Kosmicznej i Satelitarnej
Wraz z przystąpieniem w 2012 roku Polski do
Europejskiej Agencji Kosmicznej (
ESA) - międzynarodowej organizacji krajów europejskich, której celem jest eksploracja i wykorzystanie przestrzeni kosmicznej
(więcej tutaj) - to nowe wyzwanie dla polskiej nauki zaczyna przybierać realne kształty.
Korzyści płynące z naszego członkostwa obejmują przeróżne dziedziny życia, zaczynając od korzyści technologicznych wynikających z dostępu do większości programów Agencji, przez korzyści ekonomiczne gdzie innowacyjne koncepcje, szczególnie rozwijające się w nowych działach przemysłu kosmicznego, mają szanse na uzyskanie wsparcia technicznego, wyszukanie potencjalnych partnerów do współpracy oraz funduszy na przeprowadzenie części prac, skończywszy na korzyściach naukowych i edukacyjnych, ponieważ ważnym elementem rozwoju potencjału naukowego polskich placówek naukowych i naukowo-dydaktycznych będzie wpływ na wybór przyszłych misji naukowych
ESA oraz udział zarówno w trwających już, jak i planowanych projektach edukacyjnych.
Mając na względzie fakt, iż tylko połączenie sił znaczących jednostek naukowo-badawczych może doprowadzić do funkcjonalnego spożytkowania naszego członkostwa w
ESA Wojskowa Akademia Techniczna oraz
Centrum Badań Kosmicznych Polskiej Akademii Nauk postanowiły powołać do życia sieć naukową o nazwie
Krajowe Centrum Inżynierii Kosmicznej i Satelitarnej.
Misja Centrum:
Wsparcie proinnowacyjnych działań władz państwowych przez rozwój wysokotechnologicznego sektora kosmicznego i kształcenie kadr inżynierskich.
W zamierzeniach Centrum będzie za 10 lat wiodącym w kraju ośrodkiem rozwoju technologii kosmicznych i technik satelitarnych oraz znaczącym partnerem w europejskim programie kosmicznym, działającym w oparciu o własnych absolwentów.
1. Cel utworzenia Krajowego Centrum Inżynierii Kosmicznej i Satelitarnej
Sieć ta ma przede wszystkim na celu stworzenie warunków dla efektywnej współpracy naukowej, badawczej i dydaktycznej w dziedzinie inżynierii kosmicznej i satelitarnej, jak również konsolidację i wzmocnienie potencjału naukowo-badawczego członków Sieci dla prowadzenia badań, wdrożeń i komercjalizacji w zakresie rozwoju inżynierii kosmicznej i satelitarnej oraz wspólnego pełniejszego wykorzystania posiadanej infrastruktury, wymiany usług badawczych i wdrożeniowych poprzez:
- stworzenie wiodącego ośrodka badawczego w dziedzinie inżynierii kosmicznej w oparciu o połączone kadry WAT i CBK;
- wdrożenie programu studiów w zakresie inżynierii kosmicznej i satelitarnej i prowadzenie kształcenia w oparciu o wspólny ośrodek badawczy;
- doprowadzenie do ścisłych i skutecznych związków z polskim przemysłem kosmicznym oraz transferu technologii, zapewniających szybkie wdrażanie rozwijanych w Centrum technologii i ich sprzedaż na rynku międzynarodowym;
- komercjalizowanie prac badawczych w obszarze aplikacji: programy Galileo, Copernicus, SSA i telekomunikacja satelitarna;
- ustanowienie platformy współpracy z innymi polskimi ośrodkami badawczymi i uczelniami zapewniającej harmonijny rozwój całego sektora kosmicznego poprzez krajową sieć naukową otwartą na partnerów zarówno naukowych, jak i przemysłowych.
2. Obszary współpracy obejmują:
- technologie kosmiczne (budowa przyrządów i systemów satelitarnych, badania i wdrażanie nowych materiałów i technologii, rozwój systemów naziemnych);
- techniki satelitarne (nawigacja, telekomunikacja, systemy obserwacji Ziemi);
- kształcenie na studiach 1. stopnia (inżynierskich), 2. stopnia (magisterskich) oraz 3. stopnia (doktoranckich);
- udział w projektach podwójnego zastosowania.
3. Planowane rozszerzenie współpracy w ramach wspólnych przedsięwzięć badawczych obejmujące m.in.:
- współpracę w dziedzinie metrologii czasu - zegary pulsarowe, nawigacja czasoprzestrzenna;
- transfer czasu przy pomocy systemów satelitarnych i światłowodów;
- radioteleskop astronomiczny (obserwacje kwazarów, monitorowanie jonosfery);
- interpretację wysokorozdzielczych zobrazowań satelitarnych i lotniczych;
- przyrządy optyczne: satelitarne i UAV;
- badania materiałowe (elektronika, optoelektronika, mechatronika, nanotechnologie).
Materiał chroniony prawem
autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy.