„Dziwak z Central Parku” w Zone Europa

dodano: 2012-01-25 11:45 | aktualizacja: 2012-01-25 11:48
autor: Anita Dąbek | źródło: Zone Europa

Dwóch starszych panów z Central Parku, marzący o karierze ambitny roznosiciel poczty w korporacji, wirtualna aktorka z rzeszą wielbicieli i skłócone, rozczarowane związkiem małżeństwa pojawią się na ekranach telewizorów już w lutym 2012 na Zone Europa w ramach cyklu „Pół żartem, pół serio”.

Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.

„Dziwak z Central Parku” to jeden z ostatnich filmów Waltera Matthau, zdobywcy Oscara i Złotego Globu. Dwóch starszych panów spędza całe dnie w pobliskim Central Parku, a ich rozmowy są jednymi z niewielu rzeczy, które przynoszą im autentyczną radość. Wspólnie postanawiają się przeciwstawić groźnemu gangsterowi i przeżywają ekscytujące, niebezpieczne przygody. „Dziwak z Central Parku”, jeden z dwóch pełnometrażowych filmów nieżyjącego już Herba Gardnera, jest bezpretensjonalną komedią w znakomitej obsadzie. Herb Gardner był scenarzystą i producentem, pisał na potrzeby teatru. Właśnie na podstawie własnej sztuki wyróżnionej prestiżową nagrodą Tony, przyznawaną corocznie twórcom teatralnym, reżyser nakręcił w 1996 roku komedię, która w pełni ukazała potencjał jego tekstu. Humor jest często gorzki, o ironicznym zabarwieniu. Akcja filmu jest wartka, dialogi błyskotliwe, a Walter Matthau i Ossie Davis, którzy zarówno na ekranie, jak i w życiu prywatnym są przyjaciółmi, dają prawdziwy popis gry aktorskiej.

„Tajemnica mojego sukcesu” jest filmem o Brantleyu Fosterze, młodym absolwencie college’u, który wyrusza na podbój Nowego Jorku. Karierę zawodową zaczyna od sortowania korespondencji w korporacji, jednak wkrótce podszywa się pod pracownika wyższego szczebla i zaczyna udawać kogoś, kim nie jest. „Tajemnica mojego sukcesu” to bezpretensjonalna komedia wyraźnie osadzona w estetyce lat 80. Herbert Ross świetnie czuje się w tej konwencji. Fabuła jest wciągająca, narracja prowadzona żywo i dynamicznie, a komediowa werwa nie pozwala widzowi się nudzić. Twórcom udało się oddać klimat lat 80. (stroje, dialogi), a także niezwykle sugestywnie ukazać mechanizmy funkcjonowania wielkiej korporacji. Przewrotna komedia o błyskawicznym robieniu kariery, życiu w wielkim mieście i perturbacjach miłosnych. Warto docenić wielkość i znaczenie zdjęć Carla Di Palmy i muzykę Davida Fostera. Klasą samą dla siebie jest Michael J. Fox. Postać Brantleya Fostera wydaje się jakby dla niego stworzona i widać, że aktor jest w najwyższej zawodowej formie.

„Simone” to błyskotliwy, dobrze opowiedziany film. Wiktor Taransky (w tej roli Al Pacino) jest sfrustrowanym producentem i reżyserem. Jego ostatni film poniósł spektakularną klapę, a kręcenie nowego obrazu posuwa się bardzo powoli; na domiar złego odchodzi kapryśna gwiazda. Zdesperowany Wiktor postanawia zastąpić aktorkę… jej komputerowym, wirtualnym odpowiednikiem. Okazuje się, że „nowa” gwiazda wywołuje olbrzymie zainteresowanie. „Simone” jest barwną satyrą na środowisko Hollywoodu i kult gwiazd. Twórcy sugerują, iż w przyszłości widz może mieć problemy z odróżnieniem aktora wirtualnego od realnego. Humor miesza się z ironią, ciekawe obserwacje obyczajowe łączą się z zabawnym obrazem mediów, które w poszukiwaniu sensacji są w stanie zrobić wszystko. Ozdobą filmu są kreacje aktorskie. Znakomicie wypadają Al Pacino, Winona Ryder w niewielkiej roli i grająca Simone Rachel Roberts.

„Cztery pory roku” to kameralny portret przedstawicieli amerykańskiej klasy średniej. Trzy małżeństwa z Nowego Jorku od lat się przyjaźnią i cztery razy w roku razem wyjeżdżają na wakacje. Atmosfera zaczyna się psuć, gdy jedno z małżeństw się rozwodzi. Dobrze sytuowani, potrafiący cieszyć się życiem, dojrzali bohaterowie okazują się bezsilni wobec nowej sytuacji. Pojawienie się Nicka z dużo młodszą żoną u boku ujawnia gorycz, rozczarowanie, frustrację, zazdrość, czemu towarzyszą wzajemne oskarżenia. Pod komediową powierzchnią czai się dramat. Reżyser Alan Alda, znany z roli Sokolego Oka w komediowym serialu „M.A.S.H.”, umiejętnie łączy humor, często dość cierpki, z trafnymi obserwacjami psychologicznymi i obyczajowymi. Niezaprzeczalnymi atutami jego filmu są szczerość i bezpretensjonalność. To zasługa zarówno świetnych dialogów (autorem scenariusza jest oczywiście Alda), jak i doświadczonej obsady aktorskiej. W rolę Jacka wcielił się reżyser, któremu towarzyszą Carol Burnett, Len Cariou, Sandy Dennis, Rita Moreno, Jack Weston i Bess Armstrong. „Cztery pory roku” są obrazem niespiesznym, pięknie fotografowanym przez Victora J. Kempera, toczącym się w rytm muzyki Vivaldiego. Przebój amerykańskich kin w roku 1981.

Emisje filmów:

„Dziwak z Central Parku”: niedziela 5.02. godz. 20:00; poniedziałek 6.02. godz. 15:20; wtorek 14.02. godz. 08:00 i 20:00
„Tajemnica mojego sukcesu”: niedziela 12.02. godz. 20:00; poniedziałek 13.02. godz. 16:00; wtorek 21.02. godz. 08:00 i 20:00
„Simone”: niedziela 19.02. godz. 20:00; poniedziałek 20.02. godz. 16:05; środa 29.02. godz. 09:40 i 20:00
„Cztery pory roku”: niedziela 26.02. godz. 20:00; poniedziałek 27.02. godz. 15:30