Maroko - królewskie miasta

dodano: 2016-12-22 16:33 | aktualizacja: 2017-04-19 17:48
autor: Leszek Wrona | źródło: SAT Kurier 10/2015

Do tego muzułmańskiego kraju, leżącego w północnej Afryce, po czerwcowym zamachu na plaży w Tunezji leciałem z obawą, czy i ten kraj nie stanie się obiektem ataków terrorystycznych tzw. fanatyków religijnych. Z informacji, które zebrałem przed wylotem, wynikało, że to jedno z ostatnich państw w północnej Afryce, po którym można podróżować w miarę bezpiecznie. Dodatkowo tłumaczyłem sobie, że teraz już chyba nigdzie nie jest bezpiecznie, a bez ryzyka towarzyszącego każdej podróży nasze poznawanie świata paraliżowane wiecznym strachem ograniczałoby się do oglądania programów podróżniczych w telewizji.

Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.

Marrakesz – czerwone miasto i dawna stolica Maroka

Czerwone miasto, będące kiedyś stolicą państwa, dziś stanowi stolicę kulturalną Maroka. Wjeżdżając do miasta, uderza w nas kolor zabudowy. Od pewnego czasu wszystkie budynki w tym mieście dekretem króla malowane są na ciemnoczerwony kolor, przypominający kolor otaczającej je ziemi. Także wysokość budynków jest określona przepisami. Nie mogą być wznoszone powyżej wysokości wieży minaretu, wzniesionego przy meczecie Kutubijja. Kiedy wjeżdżałem do Marrakeszu autokarem z klimatyzacją w lipcu około godziny 17, zobaczyłem na miejskich zegarach pokazujących na przemian czas i temperaturę powietrza niepokojące wskazanie. Początkowo potraktowałem je jako pomyłkę, ale gdy podobne zobaczyłem na innym wskaźniku, byłem pewny, że to prawda. To pierwsze pokazywało 46 stopni, a następne 44. Przewodniczka uspokoiła nas, że to normalne o tej porze roku i że w tym mieście temperatura nawet zimą nie spada poniżej 20 stopni. Trudno nam, przyzwyczajonym do nieco niższych temperatur, odpoczywać w takim upale, a co dopiero zwiedzać zabytki. W Marrakeszu trzeba udać się wieczorem na plac Dżamaa al-Fina. Najsłynniejszy marokański plac targowy został wpisany na listę zabytków UNESCO. Przed południem zewnętrzny dziedziniec placu jest prawie pusty, a wieczorem zamienia się w ogromną garkuchnię oraz „miejsce pracy” muzykantów, tancerzy, fakirów, połykaczy ognia, zaklinaczy węży, kuglarzy oferujących za kilkadziesiąt dirhamów marokańskich pozowanie z małpką lub wężem na szyi. Można tu zjeść tradycyjne dania kuchni marokańskiej jak tadżin, kuskus, harirę oraz nieco bardziej egzotyczne jak ślimaki czy kozie głowy. Na placu w wielu miejscach oferowany jest wyciskany ze świeżych owoców pomarańczy czy grejpfrutów sok. Dużą część placu zajmują suki. Ogromny bazar z labiryntem wąskich uliczek, na którym kupcy oferują prawie wszystko. Jest tam mnóstwo przypraw, suszonych owoców, marokańskich słodkości z chałwą na czele, wyrobów rzemiosła artystycznego i użytkowego, wyrobów ze skóry i przede wszystkim różnego rodzaju tekstylia. To bogactwo barw zapachów i kształtów oszałamia szczególnie, gdy dochodzi jeszcze nachalne niekiedy nawoływanie sprzedawców.

Poza placem będąc w Marrakeszu trzeba zobaczyć (niestety tylko z zewnątrz) Meczet Kutubijja z minaretem, którego zwieńczeniem jest przedstawiany na wielu fotografiach charakterystyczny arabski motyw. Cztery kule ułożone w pionie kolejno o coraz mniejszej średnicy symbolizują 4 największe religie świata: islam, judaizm, chrześcijaństwo i buddyzm. Jak w każdym dużym mieście Maroka koniecznie trzeba przespacerować się mediną. Ta stara część miasta pełna jest w Marrakeszu warsztatów rzemieślniczych wyrabiających przedmioty z metalu, drewna czy skóry. Można zobaczyć jak ręcznie wystukuje się motywy na tacach z brązu, przepiękne lampy będące połączeniem metaloplastyki i wyrobów ze szkła. Tu także napotkamy małe apteki zajmujące się nie tylko sprzedażą ale też produkcją specyfików, z których najbardziej popularne robione są na bazie olej arganowego.