Tatry Zachodnie: Rohacze - na ostro czy z płaczem?

dodano: 2022-10-26 16:21
autor: Anita Kaźmierska | źródło: podroze.satkurier.pl

Opisywana w niniejszym artykule trasa jest namacalnym dowodem na to, że nie tylko Tatry Wysokie potrafią przyprawić o mocniejsze bicie serca. Takiego stanu można doświadczyć również w Tatrach Zachodnich. I nie mówię tu o euforii wywołanej ruchem czy górskimi widokami, lecz o lęku związanym z występowaniem znacznych ekspozycji i trudnych podejść. Zapraszam na wędrówkę przez Rakoń, Wołowiec i niesamowite Rohacze - Ostry i Płaczliwy.

Anita K.

Rohacze - Rohacz Płaczliwy Ostry od południa

Prosimy o wyłączenie blokowania reklam i odświeżenie strony.

Punktem startowym tej okrężnej trasy przez Rohacz Ostry (Ostrý Roháč) i Rohacz Płaczliwy (Plačlivé) jest duży Parking Pod Spaloną (Parkovisko Pod Spálenou) w Dolinie Rohackiej (Roháčska dolina) na Słowacji. Cena za cały dzień dla samochodu osobowego wynosi tam 5 euro (stan na listopad 2022 r.). Spalona (Spálená) to jeden ze szczytów grani głównej Tatr Zachodnich, a wspomniany parking stanowi część ośrodka narciarskiego Roháče - Spálená.

Wiosenny widok z Doliny Rohackiej na Rohacz Ostry

Długość całej trasy wynosi 18,4 km, przy przewyższeniu 1085 m i sumie podejść 1520 m. Pokonanie jej nieśpiesznym tempem nie powinno zająć więcej niż 9 godzin. Uwaga! Szlak jest zamknięty od 1 listopada do 14 czerwca, poza odcinkiem prowadzącym z Parkingu Pod Spaloną do Schroniska Tatliaka i poza odcinkiem Rakoń - Wołowiec.

Widok od północnego wschodu na: Rohacz Ostry, Rohacz Płaczliwy, Wołowiec. Fotografia wykonana zimą z okolic Trzydniowiańskiego Wierchu.

Dodam, że z Parkingu Pod Spaloną można wyruszyć także na inną, znacznie krótszą i łatwiejszą trasę - nad Rohackie Stawy (Roháčske plesá). Z trudniejszych tras warto wymieć trzy okrężne opcje:

przez Rakoń (Rákoň), Wołowiec (Volovec) i Rohacze (Roháče) - opisywaną w tym artykule;
przez Salatyny (Salatíny), Spaloną (Spálená) i Pachoła (Pachoľa);
przez Banówkę (Baníkov), Hrubą Kopę (Hrubá kopa) i Trzy Kopy (Tri kopy).

Pierwszy etap trasy to przejście zielonym szlakiem turystycznym odcinka kilkuset metrów do Rozdroża Szyndlowiec (Rázcestie Šindľovec). Leśna ścieżka prowadzi w pewnym momencie przez drewniany mostek nad Rohackim Potokiem (Roháčsky potok). W miejscu skrzyżowania szlaku zielonego z czerwonym znajdują się dwie wiaty turystyczne i bufet czynny tylko w sezonie.

Czerwony szlak biegnący Doliną Rohacką nieznacznie wspina się (300 m przewyższenia) asfaltową nawierzchnią aż do Schroniska Tatliaka (Ťatliakova chata). Odcinek ten ma długość 3,6 km i można go potraktować jako rozgrzewkę przed właściwą górską wędrówką.

Chyba nie z tej strony ramki trzeba było pozować :P

Po drodze: kilka miejsc odpoczynku (w tym przy polanie Adamcuľa na wysokości 1189 m n.p.m.) i pomnik z napisem „Čo láska vytvorila, to dobrá vôľa nech zachová” (Co miłość stworzyła, to dobra wola niech zachowa) ku czci Alexiusa Demiana, który przyczynił się do wybudowania w 1883 r. pierwszego w tych okolicach schroniska.

Pomnik ku czci Alexiusa Demiana w Dolinie Rohackiej

Część turystów, którym szkoda czasu na monotonny marsz czerwonym szlakiem, korzysta tu z własnych rowerów lub hulajnóg elektrycznych, które następnie zostawiają pod schroniskiem.

Schronisko Tatliaka

Ťatliakova chata, znajdująca się na wysokości 1374 m n.p.m., stoi nad malutkim Jeziorkiem Tatliaka (Ťatliakovo jazero). Czynna jest wyłącznie w sezonie letnim, od 15 czerwca do 30 października. Po remoncie ukończonym w lipcu 2017 r. dysponuje 25 klasycznymi miejscami noclegowymi w pokojach 2, 4, 5 i 9-osobowych i 17 dostawkami - zobacz cennik.

Obiekt oferuje też restaurację - w części jadalnej z kominkiem znajduje się 40 miejsc, a na zewnątrz 10 stolików dla około 60 osób, drewniana huśtawka i zjeżdżalnia dla najmłodszych. Obok schroniska stoi pomnik ku czci Jána Ťatliaka, określanego nestorem orawskiej i słowackiej turystyki, żyjącego w latach 1876-1946.

Pierwsze schronisko powstało tutaj w 1883 r. z inicjatywy Alexiusa Demiana. Drugi obiekt zaczęto budować, staraniem Jána Ťatliaka, w 1937 r., a ukończono go 1941 r., ale już w grudniu 1944 r. schronisko zostało spalone przez niemieckich żołnierzy. W latach 1946-1947 wybudowano tu nowe schronisko (na 100 miejsc noclegowych), które w wyniku pożaru spowodowanego uderzeniem pioruna uległo zniszczeniu w maju 1963 r. Ocalała tylko wolnostojąca, wybudowana w 1953 r. narciarnia, która następnie została przekształcona w bufet turystyczny. W pierwszych latach XXI w. rozpoczęto rozbudowę obiektu, która trwała do lipca 2017 r.